"Si Tu Me Olvidas"
By Pablo Neruda

Quiero que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe:
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en esa día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora,
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable,
si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.
                                                                              

"If You Forget Me"
By Pablo Neruda

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists:
aromas, light, metals,
were little boats that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.                                                                               

"Αν με λησμονήσεις..."
 Του Pablo Neruda

Θέλω να ξέρεις
ένα πράγμα.

Το ξέρεις καλά:
αν κοιτάξω
το κρύσταλλο του φεγγαριού, το κόκκινο κλαδί
του νυσταγμένου φθινοπώρου στο παράθυρο,
αν αγγίξω
σιμά στη φωτιά,
την καυτή στάχτη
ή το ζαρωμένο σώμα του καιγόμενου κούτσουρου,
τα πάντα με φέρνουν σε σένα,
όπως και καθετί άλλο που υπάρχει:
αρώματα, φως, μέταλλα,
σαν µικρές βαρκούλες που πλέουν
προς εκείνα τα δικά σου νησάκια που προσμένουν εμένα.

Λοιπόν, μολαταύτα,
αν, λίγο λίγο, πάψεις να μ’αγαπάς,
θα πάψω να σ’αγαπώ, λίγο λίγο.

Αν ξαφνικά
με λησμονήσεις,
μην ψάξεις για μένα,
γιατί θα σ’έχω ήδη λησμονήσει.

Αν θεωρείς ανυπόφορο
τούτο τον αγέρα των λαβάρων
που πνέει δυνατά μέσ’στις μέρες μου,
κι αποφασίσεις
να με παρατήσεις μονάχο στην ακτή
της καρδιάς όπου έχω ριζώσει,
θυμήσου
πως την ίδια εκείνη μέρα,
την ίδια εκείνη στιγμή,
θα σηκώσω τα μπράτσα μου στον αέρα
κι οι ρίζες μου με μιας θα  κινήσουν
να βρουν άλλη γη.

Αλλά
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις πως προορίζεσαι για μένα
με μια ακόρεστη γλύκα,
αν κάθε μέρα ένα λουλούδι
σκαρφαλώνει στα χείλη σου να μ’αναζητήσει,
αχ, τότε, έρωτά μου, δικιά μου αγάπη,
η ίδια ακριβώς φωτιά πυρώνει και μέσα μου,
μέσα μου τίποτα δε σβήνει ούτε ξεχνιέται,
η αγάπη μου θρέφεται απ΄την αγάπη σου, αγαπημένη,
και για όσο ζεις θα ζει κουρνιασμένη στην αγκάλη σου
χωρίς ποτέ να μακρυνθεί απ΄το στήθος μου.